The European Union as a political and economic union used to be based on the increasing integration. But after the integration processes that took place in 2004 and 2007 the most of EC member states expressed concerns about the EU enlargement. In 2004 the concept of integration without enlargement evolved. This concept has been reflected in the ENP and its subsequent regional addition, known under the name of the EP. The critics of EU enlargement argued that from the geo-strategic point of view EC foreign relations and EC neighborhood was less important to Europe. However, the European Neighborhood Policy and the EP have become a subject of growing interest for the partner countries. EC neighboring countries perceive EC to be a major player in terms of both economical empowerment and security. In addition, EC neighborhood initiatives became especially important after the document "Evaluation of EU external relations" was released . The "reliable strong global player" status of EC depends on whether EC will be able to positively influence the neighboring countries and the world security. Partner countries and the researchers came to the conclusion that the ENP failed to meet the expectations – starting from its introduction in 2004, since it became obvious that bipolar disorder syndrome between the EC and Russia was intensifying. Consequently, in 2009 the EC developed a new program for the Eastern Part-nership, as an ENP further eastern dimension. EaP – this is a bilateral and multilateral political initiative that is focused on 6 neighboring countries of Eastern Europe. This group includes 3 South Caucasian countries - Azerbaijan, Armenia, Georgia and Belarus, Moldova, Ukraine. Out of these states Armenia has a strongly pro-Russian orientation, Azerbaijan plays both ends, the same is true for Belarus, hence, Georgia, Moldova, Ukraine remain strictly of pro-European orientation having Russia as a main obstacle in its way. Russia now presents itself as an aggressor, which strives to restore the soviet empire, subordinate neighboring countries, create a structure such as the CIS or the Euro-Asian Union, which will oppose the EU and control the eastern states rich in natural resources and with huge markets, thus allowing Russia to dictate the policy course to the Western states.
Unia Europejska jako unia polityczna i gospodarcza kiedyś opierała się na rosnącej integracji. Ale po procesach integracyjnych, które miały miejsce w 2004 i 2007 roku większość państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej wyraziły obawy związane z rozszerzeniem UE. W 2004 roku koncepcja integracji bez rozszerzenia ewoluowała. Koncepcja ta znalazła odzwierciedlenie w EPS i jej późniejszej edycji regionalnej, znanej pod nazwą PE. Krytycy rozszerzenia UE twierdzili, że z geostrategicznego punktu widzenia, stosunki zagraniczne WE i krajów sąsiadujących były mniej ważne dla Europy. Jednakże Europejska Polityka Sąsiedztwa i PE stały się przedmiotem rosnącego zainteresowania dla krajów partnerskich. Kraje sąsiadujące z WE postrzegają WE jako znaczącego gracza, zarówno pod względem ekonomicznym, jak i wzmocnienia bezpieczeństwa. Dodatkowo inicjatywy sąsiedzkie WE stały się szczególnie ważne po wydaniu dokumentu "Ocena stosunków zewnętrznych UE". Status "wiarygodny silny gracz globalnym" KE zależy od tego, czy WE będzie w stanie pozytywnie wpłynąć na kraje sąsiadujące i bezpieczeństwo świata. Kraje partnerskie i naukowcy doszli do wniosku, że EPS nie udało się sprostać oczekiwaniom - począwszy od jego wprowadzenia w 2004 roku, ponieważ stało się jasne, że zespół zaburzenia dwubiegunowego między Wspólnotą Europejską a Rosją intensyfikował się. W konsekwencji, w 2009 roku Komisja Europejska opracowała nowy program Partnerstwa Wschodniego, jako dalszy wymiar wschodniego EPS. PW - to dwustronne i wielostronne inicjatywy polityczne, które koncentrują się na 6 sąsiednich krajach Europy Wschodniej. Grupa ta obejmuje 3 południowe kraje kaukaskie - Azerbejdżan, Armenię, Gruzję i Białoruś, Mołdawię, Ukrainę. Spośród tych państw Armenia ma orientację zdecydowanie prorosyjską, Azerbejdżan gra na dwa fronty, podobnie jak Białoruś, stąd Gruzja, Mołdawia, Ukraina pozostają ściśle w orientacji proeuropejskiej mając Rosję jako główną przeszkodę na drodze. Rosja obecnie prezentuje się jako agresor, który dąży do przywrócenia imperium sowieckiego, podporządkowania krajów sąsiadujących, stworzenie struktury, takiej jak CIS lub Unii Euroazjatyckiej, która sprzeciwia się UE i kontroluje stany wschodnie, bogate w zasoby naturalne oraz ogromne rynki, dzięki czemu Rosja może dyktować przebieg polityki w stosunku do krajów zachodnich.
