Gospodarka senioralna w Polsce

Od początku lat 90. XX w. obserwuje się w Polsce, podobnie jak w całej Europie, istotne zmiany demograficzne. Do najważniejszych należy zaliczyć postępujący proces starzenia się ludności. Zmieniająca się struktura wiekowa ludności powoduje zmiany w zakresie oraz strukturze popytu na dobra i usługi na rynku. W związku z tym podmioty gospodarcze powinny uwzględniać specyficzne potrzeby osób starszych i starać się dostosować produkcję do tych potrzeb. W ten sposób kształtuje się gospodarka senioralna (określana też mianem srebrnej gospodarki), a w wąskim ujęciu – rynek dóbr i usług skierowanych do seniorów. Celem artykułu jest zaprezentowanie wielkości oraz struktury gospodarki senioralnej w Polsce rozumianej jako rynek dóbr i usług senioralnych. Informacje na temat tego rynku pochodzą z badania strony podażowej gospodarki senioralnej w Polsce przeprowadzonego w latach 2017–2018 w ramach prac eksperymentalnych GUS. Dane dotyczą roku 2016, chyba że zaznaczono inaczej. W celu dodatkowego scharakteryzowania rynku dóbr i usług senioralnych wykorzystano także dane pochodzące z Narodowego Funduszu Zdrowia, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego oraz Biura Informacji Kredytowej. Jak wynika z analizy, podmioty gospodarki narodowej w Polsce nie postrzegają obecnie osób starszych jako znaczącej grupy odbiorców. Podmioty niekomercyjne znacznie częściej niż komercyjne ukierunkowują swoją działalność na zaspokajanie potrzeb seniorów. Najwięcej spośród nich działa w segmencie usług zdrowotnych i opiekuńczych, z którymi najczęściej kojarzy się srebrną gospodarkę.