Passivisation of Polish Object Experiencer verbs vs. the unaccusativity hypothesis (Part 1)

The paper aims to verify Landau’s (2010) claim that the inability of stative Object Experiencer (OE) verbs to form verbal passives is directly linked to their unaccusativity. In the first part of the article it is shown that given the polysemous nature of OE verbs in Polish, the collected corpus data confirm that unambiguously stative OE verbs do not form verbal passives in Polish. However, it is argued that this fact cannot be taken as evidence for the unaccusativity of these predicates. A number of arguments are provided against the claim that Polish stative OE verbs are unaccusative. Firstly, in contrast to their English equivalents, stative OE verbs in Polish cannot co-occur with an expletive subject. Secondly, the accusative case of the Experiencer is clearly structural in Polish, as it is affected by the Genitive of Negation. The second part of the article (to be published in a forthcoming issue of this journal) focuses on the mutual hierarchy of the two arguments of OE verbs: the Experiencer and the Target/Subject Matter (T/SM). The evidence based on Condition A, pronominal variable binding, and Condition C effects is inconclusive, and hence does not allow us to determine which of the two arguments is projected higher in the structure. For this reason, it is assumed after Landau (2010) that the Experiencer is projected higher than the T/SM. The overall conclusion reached in the paper is that stative OE verbs in Polish are not syntactically unaccusative, and therefore their immunity to the verbal passive must be sought elsewhere. The answer to the question why stative OE verbs do not form verbal passives crucially relies on their having a complex ergative structure as in Bennis (2004), where both arguments are internal, while the external argument is missing altogether.

Celem artykułu jest zweryfikowanie hipotezy Landaua (2010), że brak możliwości tworzenia strony biernej czynnościowej od polskich czasowników stanu z nosicielem stanu w pozycji dopełnienia wynika z nieakuzatywnej struktury tych czasowników. W pierwszej części artykułu, ze względu na polisemiczną naturę omawianych czasowników, do badań wykorzystano dane korpusowe, na podstawie których nie wykazano występowania strony biernej czynnościowej dla tych czasowników. W pracy postawiono jednak hipotezę, że niewystępowanie strony biernej czynnościowej nie jest wykładnikiem nieakuzatywnej natury omawianych predykatów. Hipotezę tę poparto następującymi obserwacjami: (i) w języku polskim, w odróżnieniu od języka angielskiego, czasowniki stanu z nosicielem stanu w pozycji dopełnienia nie występują z pustym semantycznie elementem w pozycji podmiotu; (ii) biernik, w którym występuje nosiciel stanu, jest przypadkiem strukturalnym, ponieważ ulega zmianie na dopełniacz w zdaniach przeczących (dopełniacz negacji). Druga część artykułu (która ukaże się w kolejnym numerze czasopisma) jest poświęcona wzajemnej strukturze hierarchicznej obu argumentów: nosiciela stanu oraz argumentu T/SM. Efekty wiązania zaimków anaforycznych, zmiennych zaimkowych oraz wyrażeń referencyjnych (warunki A i C teorii rządu i wiązania) nie pozwalają na uzyskanie jednoznacznej odpowiedzi na to, który z dwóch argumentów – nosiciel stanu czy argument T/SM – zajmuje wyższą pozycję w zdaniu. Przyjmuje się więc za Landauem (2010), że to nosiciel stanu jest generowany wyżej w strukturze niż argument T/SM. W wyniku przeprowadzonej analizy stwierdzono, że polskie czasowniki stanu z nosicielem stanu nie są nieakuzatywne pod względem składniowym, a brak strony biernej czynnościowej dla tych czasowników jest pochodną ich złożonej struktury ergatywnej zaproponowanej przez Bennisa (2004), w której nie występuje argument zewnętrzny, a oba wybierane argumenty są argumentami wewnętrznymi.