Media i dziennikarstwo w społeczeństwie sektaklu

Coraz bardziej oczywista staje się mediatyzacja - w szerokim sensie nasycenia mediami - wszelkich sektorów życia społecznego, a w szczególności polityki. Jednocześnie media - w dawnym znaczeniu mediów masowego rozpowszechniania - coraz bardziej się tabloidyzują, to znaczy ulegają wzorom wykształconym przez dzienniki zwane tabloidami dla swej specyficznej formy i zawartości. Jedną z ich cech była obrazowość, w przenośnym sensie języka, a w dosłownym - licznych dużych fotografii i grafik, a także wielkich, krzyczących nagłówków w tytułach. Oczywista jest obrazowość telewizji, ale i w niej jako medium w istocie rozrywkowego (wzorem jest tu film) następuje kontaminacja tabloidalnym stylem i obrazem wszelkich produkcji, w tym tradycyjnie politycznych i dziennikarskich. W rezultacie w pewnym sensie możemy mówić o obrazowej sferze publicznej, a więc i społeczeństwie spektaklu, w którym dominują obrazy i język obrazowy kosztem idei i słowa analitycznego. Następuje zmiana orientacji dziennikarskiej - miejsce publicysty zajmuje dziennikarski omnibus i showman (showperson), albo, jak go chętnie nazywał Ryszard Kapuściński, media worker. Czy możliwa jest zmiana tego trendu, jakie czynniki mogą tu pomóc, to kwestia do dalszych dyskusji.

It is becoming obvious that media coverage - in the broad sense of saturation by the media – encompasses all sectors of society, especially politics. At the same time the media - in the traditional sense of the term, mass media dissemination of messages - are increasingly undergoing the process of “tabloidization”, it means that they adapt the model developed by specific newspapers that are called tabloids for their form and specific content. One of its features is an expressive imagery, both in the figurative sense of language and - literally - as numerous large photographs and graphics, as well as big colorful headlines in the titles of the articles. Television is of course as image dominated medium, however, even there a medium of entertainment is more and more contaminated by tabloid style in all its messages and programs, including traditional political journalism. As a result, we can talk about spectacularization of the the public sphere, it means that the society is dominated by images at the expense of ideas and analitical language. It indicates the change in the orientation of journalism – place of journalist is taken by showman (showperson) or media worker. Whether it is possible to change this trend, and what factors can help here, is a matter for further discussion.