Wewnętrzne i zewnętrzne granice demokracji

Demokracja ma zewnętrzne i wewnętrzne granice. Demokracje dążą do poszerzenia swych granic terytorialnych, zwłaszcza jeśli poza nimi dominują systemy antydemokratyczne. W procesie globalizacji dawne granice państwowe tracą na znaczeniu, ale nie oznacza to, że wszelkie granice znikają. Państwo prawa oligarchicznego jest „zewnętrzem” granicy demokracji. Oligarchia zmienia granice między tym co polityczne i niepolityczne, publiczne i niepubliczne. Jedną z granic demokracji są nadmierne nierówności społeczne. Rosnący dług publiczny pozwala oligarchii przekroczyć granice demokracji. Na granicy między demokracją i oligarchią znajduje się system przedstawicielski. Akt głosowania, przedstawiany jako wyraz świadomości politycznej i aktywności obywatelskiej, jest jednocześnie rezygnacją z własnego politycznego działania. Rozwój demokracji wymaga ponownego przekroczenia przez masy pracujące granicy między klasą „w sobie” i klasą „dla siebie”.

Democracy has got its own external and internal borders. Democracies aim at expanding their territorial borders, especially if some antidemocratic systems dominate outside them. In the process of globalization, former borders lose their meaning; however, it does not mean that all borders disappear. An oligarchic country is the exterior of a border of democracy. Oligarchy changes the borders between what is political and nonpolitical or what is public and nonpublic. Excessive social inequalities form one of the borders of democracy. Increasing public debt allows oligarchy to exceed the borders of democracy. A representative system is exactly on the border between democracy and oligarchy. The act of voting defined as an expression of political consciousness and civil activity is the resignation from one’s own political activity at the same time. The development of democracy requires the working masses to recross the border between ‘the class in itself’ and ‘the class for itself’.