Drugie (cyfrowe) życie filmów Orsona Wellesa

W świetle najnowszych badań archiwalnych historia życia i twórczości Orsona Wellesa nie jest już tak enigmatyczna i tajemnicza jak w poprzednich dekadach, jednak za sprawą nowych odkryć oraz kolejnych premier filmów odrestaurowanych i ukończonych po śmierci reżysera nadal pozostaje gorącym tematem dla jego biografów. Autorka śledzi wpływ procesu technologicznego na końcowy kształt przywróconych do życia dzieł Wellesa głównie na przykładzie Drugiej strony wiatru (2018) – ostatniego filmu reżysera oraz Too Much Johnson (1938) – odnalezionego w 2013 r. jego średniometrażowego debiutu. Wybór tych tytułów podyktowany jest z jednej strony tym, że w obu przypadkach technologia odegrała bardzo istotną rolę, z drugiej – oba te filmy nie zostały jeszcze dogłębnie opisane.

In the light of recent archival research, the story of Orson Welles' life and work is no longer as enigmatic and mysterious as it was in previous decades. But with new discoveries and the subsequent release of films restored and completed after the director's death, it remains a hot topic for his biographers. The author traces the influence of the technological process on the final shape of Welles' restored works mainly through the examples of The Other Side of the Wind (2018), the director's last film, and Too Much Johnson (1938), his medium-length debut found in 2013. The choice of these titles is dictated on the one hand by the fact that in both cases technology played a very important role, and on the other hand, by the fact that both films have not yet been described in depth.