Risk of occupational exposure to the HBV infection in non-clinical healthcare personnel

Background Occupational risk of blood-borne infections is investigated mostly among nurses and doctors, studies concerning non-clinical health personnel (nCHP) being rare. The analysis of the occupational exposure to the hepatitis B virus (HBV) infection and the history of vaccination against the HBV in the nCHP group has been the aim of the study. Material and Methods A retrospective analysis of 458 cases of the occupational exposure to biological agents was conducted: group I – doctors (N = 121, 28%), group II – nursing staff (N = 251, 55%), group III – nCHP (N = 86, 19%). Results In the group III the source was usually unknown (group: I – 0.83%, II – 11.16%, III – 86.05%, p < 0.001), and the proportion of individuals vaccinated against hepatitis B before the exposure was the lowest (group: I – 98.35%, II – 97.19%, III – 77.91%, p < 0.001). In this group most exposures resulted from injuries caused by needles/sharps deposited in waste sacks (60%) or anywhere outside of the medical waste container (5%). The possibility of the HBV infection risk during the exposure was found in 25 cases and was significantly more frequent in the group III. The qualification for the HBV post-exposure prophylaxis was also significantly more frequent in the group III. Conclusions The exposure to the occupational risk of the HBV infection also concerns the non-clinical healthcare personnel. The non-clinical healthcare personnel comprises one of the main groups of the HBV post-exposure recipients. It is essential to determine the causes of the low hepatitis B vaccination coverage in the nCHP and consider introduction of mandatory vaccination in this group in Poland. Med Pr 2016;67(3):301–310

Wstęp Narażenie zawodowe na zakażenia krwiopochodne bada się przede wszystkim u pielęgniarek i lekarzy, rzadko u innych grup zawodowych pracujących w placówkach opieki zdrowotnej. Celem badania była ocena ryzyka zawodowego narażenia na zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu B (WZW B) i realizacji szczepień przeciw WZW B u pracowników pomocniczych zatrudnionych w Zespołach Opieki Zdrowotnej (ZOZ). Materiał i metody Retrospektywną analizą objęto 458 osób eksponowanych zawodowo na materiał biologiczny: lekarzy – grupa I (N = 121, 28%), personel pielęgniarski – grupa II (N = 251, 55%) i personel pomocniczy – grupa III (N = 86, 19%). Wyniki W grupie III pacjent będący źródłem zakażenia personelu (pacjent źródłowy) był najczęściej nieznany (grupa: I – 0,83%, II – 11,16%, III – 86,05%, p < 0,001), a odsetek wykonanych szczepień przedekspozycyjnych najniższy (grupa: I – 98,35%, II – 97,19%, III – 77,91%, p < 0,001). Badani z grupy III byli narażeni na zakażenie WZW B najczęściej poprzez skaleczenie/zakłucie ostrym narzędziem znajdującym się w worku ze śmieciami (60%) lub innych miejscach poza pojemnikiem na odpady medyczne (5%). Ryzyko zakażenia WZW B stwierdzono łącznie u 25 osób, jednak istotnie częściej występowało ono w grupie III. Także osoby z tej grupy badanej najczęściej kwalifikowano do profilaktyki poekspozycyjnej zakażenia WZW B. Wnioski Pracownicy pomocniczy zatrudnieni w służbie zdrowia również są zawodowo narażeni na zakażenie WZW B. Stanowią oni jedną z głównych grup pacjentów, u których stosuje się profilaktykę poekspozycyjną zakażenia WZW B. Konieczna jest ocena przyczyn niższego odsetka szczepień przeciw WZW B u pracowników pomocniczych niż u lekarzy i personelu pielęgniarskiego i wprowadzenie obowiązku szczepień w tej grupie w Polsce. Med. Pr. 2016;67(3):301–310