Teachers in Disarray: Clashes Between Inclusive Policy and Practice in a German School

Upon ratification of the United Nations Convention on the Rights of People with Disabilities (2009), Germany shifted from a school system segregated on the basis of disability toward an inclusive classroom policy. Teachers must now put these changes into practice, but they must also change the way they think about children with disabilities in the mainstream classroom. Against an outline of current theoretical concepts of disability, this paper explores and theorizes interviews with practitioners who only recently started teaching inclusively. Teachers express their views on questions of changing teacher identities, constructions of the child with a disability, and frustrations with the current challenges. My ethnographic research reveals how teachers are responding to new policy changes with great uncertainty and on a trial-and-error basis, which unfortunately often proves detrimental to children with disabilities, leading to stigmatization rather than inclusion.

Po ratyfikacji Konwencji Praw Osób Niepełnosprawnych ONZ (2009) w niemieckim systemie oświatowym w miejsce modelu szkolnictwa oddzielnego dla osób pełno- i niepełnosprawnych wprowadzono politykę klas inkluzyjnych. Nauczyciele muszą obecnie wprowadzać te przekształcenia w życie, a także zmienić podejście do dzieci z niepełnosprawnościami uczęszczających do szkół powszechnych. W artykule nakreślono współczesne koncepcje teoretyczne niepełnosprawności, a na ich tle przedstawiono i omówiono teoretycznie wywiady z praktykami, którzy nauczanie inkluzyjne rozpoczęli dopiero niedawno. Nauczyciele wyrażają swoje poglądy na takie kwestie, jak zmieniająca się tożsamość nauczyciela, wyobrażenia o dziecku z niepełnosprawnością oraz frustracje wywołane bieżącymi trudnościami. Moje etnograficzne badania ukazują również, że w obliczu ostatnich zmian w polityce edukacyjnej nauczyciele wykazują znaczne poczucie niepewności oraz skłonność do działania na zasadzie prób i błędów, co niestety ma często szkodliwy wpływ na dzieci z niepełnosprawnościami i zamiast do inkluzji prowadzi raczej do stygmatyzacji.