O tym, co ważne, gdy myślimy o psychologii w Polsce

Autor podejmuje problem kondycji psychologii widzianej jako dyscyplina naukowa. Pole swoich rozważań zawęża do udzielenia odpowiedzi na cztery pytania odnoszące się do kontekstu kraju (tu: Polski), w którym rozwijana jest psychologia. Na pytanie 1 – Czy ma sens mówienie o jakiejś osobliwości badań naukowych prowadzonych przez psychologóww Polsce? – autor odpowiada negatywnie. Poznanie psychologiczne jest intersubiektywne i ma charakter globalny. Na pytanie 2 – Czy psychologowie powinni publikować (też) w rodzimym języku? – autor odpowiada pozytywnie. W kontekście pytania 3 – Za pomocą jakich wskaźników dokonuje się (powinna się dokonywać) ocena pozycji psychologa w światowej nauce? – autor krytycznie odnosi się do nadużywania różnych, nie zawsze przemyślanych wskaźników bibliometrycznych i opowiada się za zwiększeniem roli ocen podejmowanych w trybie peer review. Na pytanie 4 – Jakie powinniśmy wyciągnąć wnioski z ujawnionych patologii naukowych i jaka powinna być na nie nasza reakcja? – autor odpowiada, iż psychologowie powinni udostępniać dane surowe, dzielić się nimi z innymi badaczami, aby możliwe było przeprowadzenie zewnętrznych replikacji badań empirycznych.