The Last Day and Brexit: Delusions of Future Past

The paper aims to show how the traditions of science fiction and, above all, invasion literature provide the ideological background for reading Andrew Hunter Murray’s The Last Day as a novel about Brexit. As it draws on anxious visions of the future, in which the enemy lurks around every corner, and the only salvation is complete isolation from the world, Murray’s work is read here as a Brexit dream come true, in which Britain is once again great, independent and uncontaminated by foreign elements. By evoking the myths that focus only on glory and conveniently “forget” the dark sides of the empire, the novel demonstrates that the fantasies of the past are as distant as the fantasies of the future; the loss of the world that never was is reworked in The Last Day into the loss of ecologically viable planet.

Artykuł ma na celu ukazać, w jaki sposób tradycje science fiction, a przede wszystkim literatury inwazji, stanowią ideologiczne tło dla lektury The Last Day Andrew Hunter Murraya jako powieści o brexicie. Opierając się na niepokojących wizjach przyszłości, w których wróg czai się za każdym rogiem, a jedynym ratunkiem jest całkowita izolacja od świata, książka Murraya jest tu odczytywana jako brexitowe spełnienie marzeń, w których Brytania znów jest wielka, niezależna i niezanieczyszczona obcym elementem. Przywołując mity, które koncentrują się wyłącznie na chwale i wygodnie „zapominają” o ciemnych stronach imperium, powieść pokazuje, że fantazje przeszłości są tak odległe jak fantazje przyszłości, a utrata świata, którego nigdy nie było, staje się analogią do utraty planety, na której wciąż możliwe jest życie.