Od drzewa gorączki do toniku z ginem. Historyczne i kulturowe aspekty odkrycia właściwości leczniczych kory chinowej przeciw malarii

W XVII w. z Ameryki Południowej dotarł do Europy tzw. proszek peruwiański, czyli sproszkowana kora drzewa zwanego przez miejscowych Indian drzewem gorączki. Dzięki niej wyleczono z malarii dużą liczba ludzi. W XIX w. z kory wyizolowano leczniczy alkaloid, chininę i przystąpiono do syntetycznej jej produkcji. Jednocześnie podjęto próby zdobycia sadzonek drzewa chinowego i podjęcia jego hodowli w innych regionach świata. Najskuteczniejsze okazały się Niderlandy, zakładając plantacje chinowca w swojej kolonii w Indonezji. W XIX w. chininę zaczęto dodawać do wody gazowanej, a tę łączono z ginem. Powstały napój stosowany jako środek antymalaryczny w wojsku brytyjskim w Azji Południowej.

In the 17th century, the so-called Peruvian powder, i.e., the powdered bark of a tree called the fever tree by the local Indians arrived in Europe from South America.  It cured a large number of people of malaria. In the nineteenth century, the medicinal alkaloid quinine was isolated from the bark and its synthetic production began. At the same time, attempts were made to obtain seedlings of the cinchona tree and cultivate it in other regions of the world. The Netherlands turned out to be the most effective, establishing cinchona plantations in their colony in Indonesia. In the 19th century, quinine was added to sparkling water, and this was combined with gin. The resulting drink was used as an antimalarial by the British military in South Asia.