Palingenetic Ultra-Nationalist Christianity: History, Identity, and the Falsity of Peripeteic Dialectics

The recent upsurge of European nationalism is partially an attempt to address the ongoing identity crisis that began with the Bourgeois revolution, which expressed itself through positivistic scientism and aggressive secularization, and culminated in the post-World War II “liberal consensus”: representative democracy and free-market capitalism as the “end of history.” Due to the needs of capitalism after World War II, coupled with the liberalization and Americanization of European societies, there has been a growing presence of “non-identical” elements within Europe, which itself is reexamining the very geography of what it means to be European. In this essay, I explore the historical context of the current identity struggles that are facing Europeans. From a Critical Theory perspective, I challenge the idea that Christianity or a Christian age can be resurrected by ultra-nationalists in their attempt to combat the cosmopolitanism of Western modernity. Moreover, I demonstrate how such attempts to return to an idealized Christian identity are rooted in a false possibility: Peripeteic Dialectics, or “dialectics in reverse.”

Niedawna fala europejskiego nacjonalizmu jest częściowo próbą rozwiązania trwającego kryzysu tożsamości, który rozpoczął się wraz z rewolucją burżuazyjną, wyrażającą się poprzez pozytywistyczny scjentyzm i agresywną sekularyzację, a której kulminacją był powojenny „liberalny konsensus”: demokracja przedstawicielska i kapitalizm wolnorynkowy jako „koniec historii”. Ze względu na potrzeby kapitalizmu po II wojnie światowej, w połączeniu z liberalizacją i amerykanizacją społeczeństw europejskich, w Europie rośnie obecność elementów „nie-tożsamościowych”, która jako taka ponownie poddaje analizie samą geografię tego, co oznacza być Europejczykiem. W tym eseju zgłębiam historyczny kontekst aktualnych zmagań o tożsamość, z którymi borykają się Europejczycy. Z perspektywy teorii krytycznej kwestionuję ideę, że chrześcijaństwo lub wiek chrześcijański może zostać wskrzeszony przez ultranacjonalistów w ich próbach zwalczania kosmopolityzmu zachodniej nowoczesności. Co więcej, pokazuję, jak takie próby powrotu do wyidealizowanej tożsamości chrześcijańskiej są zakorzenione w fałszywej możliwości: dialektyce perypeteicznej, czyli „dialektyce na opak”.