Wasyl Suchomliński jako reprezentant ukraińsko-polskich więzi pedagogicznych

Artykuł poświęcony jest znaczeniu ukraińsko-polskich związków pedagogicznych dla rozwoju jakości nowoczesnej edukacji, budowy wspólnego europejskiego domu. Dowodzi się w nim znaczenia doświadczeń historycznych dla pełniejszego zrozumienia procesów zachodzących obecnie, a także interpretacji osiągnięć z przeszłości we współczesnej międzykulturowej przestrzeni pedagogicznej. Jako przykład wybrano postać ukraińskiego pedagoga Wasilija Suchomlińskiego, jego twórczość oraz związki z polskimi kolegami w latach 50 – 60 XX wieku. Podkreślono wpływ przekonań wybitnego polskiego pedagoga Janusza Korczaka na jego pedagogiczny światopogląd. Scharakteryzowano dalszy rozwój personalistyczny ukraińsko-polskich więzi i ich wzajemnych wpływów w ciągu następnych dziesięcioleci. Artykuł analizuje popularyzację idei Suchomlińskiego przez znanych polskich pedagogów-badaczy, m.in. Tadeusza Wilocha, Aleksandra Lewina, Wincentego Okonia, Mariana Bybluka, Bogusława Sliwerskiego. Podkreśla się podejście personalistyczne, dające możliwość spojrzenia na wspólne procesy przez pryzmat losu jednostki, jej dziedzictwa pedagogicznego jako komponentu przestrzeni międzykulturowej.

This paper is devoted to the contribution of the Ukrainian-Polish pedagogical relations towards the improvement in the quality of modern education, building a common European home. Its author proves that past experiences play an important role in thorough understanding of contemporary processes and interpreting previous achievements in the contemporary intercultural pedagogical space., The figure of Vasyl Sukhomlynskyi, a Ukrainian pedagogue, and his creative heritage as well as his relations with the Polish colleagues in the 50s and 60s of 20th century serve as an example. The influence of Janusz Korczak, the famous Polish educator, on his outlook are also stressed. The further development of the Ukrainian-Polish relations and the mutual influences over the next decades are described. This paper constitutes an analysis of the popularisation of his ideas by the greatest Polish teachers and researchers, such as Tadeusz Wiloсh, Aleksander Lewin, Wincenty Okoń, Marian Bybluk, or Bogusław Sliwerski. The personalistic approach is emphasized, allowing for consideration of mutual processes in the light of particular individuals’ destiny and their educational heritage as an intercultural space component.