Coccygodynia – patogeneza, diagnostyka i terapia. Przegląd piśmiennictwa

Coccygodynia to problem dotyczący 1% populacji cierpiącej z powodu dolegliwości narządu ruchu. Ból ten kojarzony jest często przez pacjentów z urazem, upadkiem na kość ogonową, długą jazdą na rowerze, czy też – u kobiet – z porodem. Powodem opisywanego problemu mogą być rzeczywiste zmiany morfologiczne. Jednak to coccygodynia idiopatyczna przysparza specjalistom wielu dziedzin trudności terapeutycznych. Niesatysfakcjonująca terapia, włączając w to coccygectomię skłania do poszukiwania nowych rozwiązań. Zaliczyć do nich należy zarówno techniki wykorzystywane w terapii manualnej, które to w swoim spektrum mieszczą zarówno techniki bezpośrednie, z dojścia per rectum, jak i techniki pośrednie wpływające na odległe struktury narządu ruchu, pozostające w ścisłych interakcjach z połączeniem krzyżowo-guzicznym i samą kością ogonową. Okazuje się, że coccygodynia wynikać może z nadmiernego napięcia mięśnia dźwigacza odbytu, mięśnia guzicznego, mięśni pośladkowych, ale też z podrażnienia struktur łącznotkankowych otaczających kość ogonową: więzadeł krzyżowo-ogonowych, krzyżowo-kolcowych oraz więzadeł krzyżówo-guzowych. To właśnie te przyczyny leżą u podstaw coccygodynii idiopatycznej. Niestety nie widać ich w badaniach obiektywnych takich jak: RTG, MR czy TK, dlatego stanowią problem zarówno diagnostyczny, jak i terapeutyczny. Do opisania problemu wykorzystano piśmiennictwo przedmiotu z dziedziny chirurgii oraz terapii manualnej. Szczegółowe i wieloaspektowe poznanie przyczyn opisanego problemu pozwala trafniej zakwalifikować pacjenta do odpowiedniej grupy potrzeb zdrowotnych i efektywniej dobierać metodę leczenia.