Yielding and chemical composition of greenhouse tomato fruit grown on straw or rockwool substrate

Studies were conducted with tomato of Admiro F1 cultivar grown in glasshouse in the years 2008–2009. Four substrates were applied: 1) triticale straw, 2) triticale straw + high peat (3:1 v:v), 3) triticale straw + pine bark (3:1 v:v), 4) rockwool (100 × 20 × 7.5 cm = 15 dm3 ). Straw, cut into pieces, (2–3 cm) was put in plastic boxes (height of the box ca. twice its width) with the capacity of 15 liters. In each box/slab two plants grew. Experiments were conducted with the use of complete randomization method, in seven repetitions. Drop fertigation was applied in a closed system, without nutrient solution recirculation. In the period of high temperatures the daily nutrient solution consumption equaled 4.2 dm3 on a one-off basis in 10–12 doses with about 20% overflow. In the conducted studies full usefulness of triticale straw was demonstrated as the substrate for tomato grown in glasshouse. Higher yield was obtained from growing in the substrate of triticale straw+ pine bark, as well as triticale straw + peat compared to rockwool, and these differences were not statistically significant. The highest dry matter content was found in the fruit grown in straw substrates, the least – in those from rockwool substrates. No significant differences were demonstrated in the contents of N, P, K, Ca and Mg in fruit with reference to the examined substrates. After 33 weeks of vegetation (end of the studies) about 70% of the straw was mineralized.

Badania przeprowadzono z pomidorem odmiany Admiro F1 uprawianym w szklarni w roku 2008 i 2009. Zastosowano cztery podłoża: 1) słoma pszenżyta, 2) słoma pszenżyta + torf wysoki (3:1 v:v), 3) słoma pszenżyta + kora sosnowa (3:1 v:v), 4) wełna mineralna (100 × 20 × 7,5 cm = 15 dm3 ). Słomę pociętą na kawałki (2–3 cm) umieszczono w skrzynkach plastikowych (wysokość skrzynki ok. dwa razy większa od szerokości) o pojemności 15 litrów. W każdej skrzynce/macie rosły dwie rośliny. Doświadczenia przeprowadzono metodą kompletnej randomizacji w siedmiu powtórzeniach. Stosowano fertygację kroplową w układzie zamkniętym, bez recyrkulacji pożywki. W okresie wysokich temperatur zużycie pożywki na dobę wynosiło jednorazowo 4,2 dm3 w 10–12 dawkach z około 20% przelewem. W przeprowadzonych badaniach wykazano pełną przydatność słomy pszenżyta jako podłoża dla pomidora uprawianego w szklarni. Wyższe plony otrzymano z uprawy w podłożu słoma pszenżyta + kora sosnowa oraz słoma pszenżyta + torf w porównaniu z wełną mineralną, przy czym różnice nie były statystycznie istotne. Najwięcej suchej masy w owocach stwierdzono z uprawy w podłożach ze słomy, najmniej z wełny mineralnej. Nie wykazano istotnych różnic w zawartości N, P, K, Ca i Mg w owocach w odniesieniu do badanych podłoży. Po 33 tygodniach wegetacji roślin (zakończenie badań) około 70% słomy zostało zmineralizowane.