Ludovicus - pastorale latine du jésuite Mario Bettino

Celem niniejszego artykułu jest przybliżenie czytelnikom sielanki łacińskiej, napisanej przez jezuitą Mario Bettino, opublikowanej w Parmie w 1622 r., wystawionej na scenie w 1612 r. po łacinie, a w 1614 - po włosku. Autor tej pracy zarysowuje najpierw zagadnienie dwu dedykacji dramatu. Utwór ten jest mianowicie kierowany do Angelo Grillo, opata Mont-Cassin i poety nowołacińskiego. To podwójne powinowactwo, religijne i literackie, wyjaśnia, że Bettino nie zadedykował swojej sielanki jakiejś innej postaci z wyższej sfery społecznej. Z drugiej strony, temat utworu - epizod z życia poety greckiego żyjącego w VIII w., który jako pustelnik buduje klasztor przy pomocy króla Galii Ludwika IV, znanego pod imieniem Klodwiga - pozwala zrozumieć dedykacją wierszem do Ludwika XIII jako hołd złożony królowi Francji. Autor przedstawia następnie postaci sielanki (m. in. poetą - św. Gillesa, króla Ludwika IV, giermka monarchy - Valdimirusa, Wielkiego Łowczego Theobaldusa, cztery chóry) oraz jej treść. W tekście zbudowanym zasadniczo z monologów lirycznych i zawierających też nieliczne fragmenty dialogu dramatycznego, Bettino opowiada o tragicznym polowaniu w lasafch Narbonnaise; Valdimirus ugryziony przez węża, św. Gilles przypadkowo śmiertelnie raniony przez Valdimira. Szczęśliwe zabicie byka przez króla nie zmienia tego nastroju. Większość zdarzeń dramatu jest pretekstem do opiewania życia na łonie przyrody albo Boga. Towarzyszą im liczne, często niejasne i niespójne aluzje do życia rodziny królewskiej Ludwika XIII. Praca ta ma na celu jedynie zachęcenie do badań nad dziełem Bettina, nie zaś wyciąganie wniosków ostatecznych.