Propozycje realizacji duszpasterstwa pielgrzymkowego w okresie między pieszymi pielgrzymkami

W chrześcijańskiej duchowości – w zasadzie od początków istnienia chrześcijaństwa – ważne miejsce zajmuje praktyka pielgrzymowania do miejsc świętych. Wyraża ona między innymi fakt bycia na ziemi pielgrzymem, który nie ma tu swojego trwałego i ostatecznego miejsca. Podejmowanie pielgrzymek wiązało się także z praktykami pokutnymi, z decyzjami o nawróceniu, zmianie życia. W latach 80. i 90. XX wieku w Polsce nastąpiło ożywienie praktyki pielgrzymowania. Duszpasterze dość szybko zauważyli, że to jednorazowe wydarzenie powinno znaleźć kontynuację w różnych inicjatywach duszpasterskich realizowanych w czasie między pielgrzymkami. Niniejsze opracowanie – oparte na doświadczeniach pielgrzymowania z lat przełomu XX i XXI wieku – prezentuje sposoby ciągłej formacji pielgrzymów na płaszczyznach: ogólnopolskiej, diecezjalnej i grupy pielgrzymkowej.

From the beginning of Christianity, the practice of pilgrimaging to holy places has been an important factor of Christian spirituality. It expresses, among other things, the fact that all men are pilgrims in this world without a permanent and ultimate place here. The undertaking of pilgrimages was also connected with penitential practices, decisions of conversion and change of life. In the 1980s and 1990s there was a revival of the practice of pilgrimaging. Pastors soon realized that this one-time event should find a continuation in various pastoral initiatives realized in the period between pilgrimages. The present study is based on the experiences of pilgrimaging in the years at the turn of the 21st century and describes ways of a continual formation of pilgrims on the following planes: national, diocesan and the pilgrim group.