BEHAWIORALIZM W AMERYKAŃSKIEJ POLITOLOGII. EPITAFIUM DLA CZĘŚCIOWO UDANEGO PROTESTU

Od rewolucji behawioralnej w amerykańskiej politologii minęło kilka dekad. Tekst prezentuje główne czynniki, które sprawiły, że w latach 50. i 60. XX wieku behawioralizm zdominował studia polityczne prowadzone w Sta- nach Zjednoczonych. Miały one zarówno charakter intelektualny (zniechęcenie efektami osiąganymi w ramach paradygmatu instytucjonalnego, rozwój neopozytywizmu), jak i instytucjonalny ( nansowanie badań poświę- conych różnym aspektom ludzkiego – w tym politycznego – zachowania). Przedstawione zostały także główne założenia politologii behawioralnej (rygorystyczna metodologia, nacisk na budowę teorii, chęć uwolnienia badań naukowych od wartościowania), a także dynamika ewolucji behawioralizmu oraz główne płaszczyzny jego krytyki. Najistotniejsze z nich dotyczą kwestii zaangażowania politologii w rozwiązywanie problemów społecznych i politycznych oraz metod właściwych dla opisu i wyjaśniania procesów politycznych. Są to te same zagadnienia, o które politolodzy spierają się od początku istnienia dyscypliny. Behawioralizm, mimo zdobycia znaczącej popularności, nie rozwiązał więc podstawowych problemów związanych z tożsamością politologii.