„Głos jak szum wielu wód” w Apokalipsie św. Jana na tle semantyki starotestamentalnej. Przesłanie grozy czy piękna?

The sentence ἡ φωνὴ αὐτοῦ ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν isn’t very commonly found in the Bible, despite the fact that the subject of God’s voice is one of the main motifs not only in the Old Testament. It’s used twice in Ezekiel and three times in the Book of Revelation. Both connect this motive with God to describe His Identity and deeds. The “many waters” do not only mean force, danger and terrible rule in the Bible. They are also a metaphor for abun-dance, which a good condition for progress, because water gives life. So “the voice as the sound of many waters” is the message of power, liveliness, beauty, and care. It’s so strong a voice that nobody and nothing is capable of overcoming it. Everybody who wants can hear it. It’s like the voice embraced from all sides. The Book of Revelation describes Jesus’ voice (Rev 1 : 15) and the voice from heaven (Rev 14 : 2) in such a way. Also for John, the mystery of internal experience (Rev 19 : 6) avoids any categorization. But for God, it’s the preferred way to communicate with human beings.

Sformułowanie ἡ φωνὴ αὐτοῦ ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν nie występuje zbyt często na kartach Biblii, mimo że głos Boga jest znaczącym motywem, i to nie tylko w Starym Testamencie. Analizowane w niniejszym artykule wyrażenie pojawia się dwukrotnie w Księdze Ezechiela i trzy razy w Apokalipsie św. Jana. Oba źródła łączą ten motyw z Bogiem, opisując w ten sposób Jego tożsamość i czyny. „Wiele wód” oznacza w Biblii nie tylko siłę, niebezpieczeństwo czy budzącą postrach władzę. To także metafora obfitości, warunków sprzyjających rozwojowi, ponieważ woda daje życie. Stąd „głos jak szum wielu wód” niesie przesłanie mocy, życia, piękna i opieki (troski). Stanowi on zarazem tak intensywny dźwięk, że nikt ani nic nie jest w stanie go zagłuszyć. Każdy może go usłyszeć, jeśli tylko pragnie. Głos ten wyłania się (obejmuje) człowieka niejako ze wszystkich stron. Apokalipsa św. Jana w takiej konwencji opisuje głos Jezusa (Ap 1, 15) i głos z nieba (Ap 14, 2). Lokuje tu również misterium wewnętrznego doświadczenia autora natchnionego (Ap 19, 6) wymykające się jakiejkolwiek kategoryzacji. Jest to jednak w apokaliptyce preferowana przez Boga droga komunikacji z człowiekiem.