Wspólnotowy charakter sakramentu Eucharystii

Sobór Watykański II zwrócił uwagę w 5. numerze Dekretu o posłudze i życiu prezbiterów Presbyterorum Ordinis, że „pozostałe (...) sakramenty, tak jak i wszystkie kościelne posługi i dzieła apostolstwa, wiążą się ze świętą Eucharystią i ku niej zmierzają”. W referacie przedstawiony został związek łączący Eucharystię z sakramentami w służbie komunii: kapłaństwem i małżeństwem. Sakramenty: Eucharystii i kapłaństwa zostały ustanowione w tym samym czasie, kiedy Chrystus zasiadł z apostołami do wieczerzy, zanim dobrowolnie wydał się na mękę. Spełnianie ofiary eucharystycznej jest niemożliwe bez szafarza z mocą kapłaństwa urzędowego. Podczas sprawowania liturgii występuje on „in persona Christi” – mało powiedzieć, że zastępuje Chrystusa, ale jest drugim Chrystusem, tym samym, który daje się wiernym w Sakramencie Ołtarza. Eucharystia stoi ponadto w centrum wszelkiej działalności kapłana, jest jego radością i sensem życia. Ta codzienna łączność z Chrystusem w Eucharystii zaczyna się już w seminarium i trwa przez lata kapłańskiej służby. Słowa konsekracji wypowiadane przez szafarza powinny stanowić również jego formułę życia, aby każdego dnia stawał się coraz bardziej podobny do Tego, który Go powołał. Można powtórzyć za św. Eremem: „Wino, pszenica i kapłaństwo łączą się z sobą ściśle”. Głęboki związek sakramentów Eucharystii i małżeństwa trwa od początku sprawowania Mszy św., która musiała być odprawiana w prywatnych domach. Mimo że zwyczaj ten został zastąpiony sprawowaniem Eucharystii w świątyniach, nie zanikł „rodzinny” charakter Mszy św., dzięki której wierni stają się „domownikami Boga”. Zaślubiny małżonków są wymownym symbolem nierozerwalnych zaślubin Chrystusa z Kościołem. Ponadto w obu tych sakramentach miłości następuje dawanie „kogoś” a nie „czegoś” – jak Chrystus daje się w sakramencie Eucharystii, tak małżonkowie są wezwani do poświęcania swojego życia dla drugiej osoby. Małżeństwo wyraża także jedność Trójcy Świętej; rodzina chrześcijańska jest wezwana, aby nie tylko naśladować Jej miłość, ale także karmić się nią w sakramencie Eucharystii, ponieważ dzięki temu sakramentowi będzie znała swoją tożsamość i dobrze rozpozna zadania, jakie są jej powierzone w świecie.