Racjonalność wyborcy według ekonomicznej teorii demokracji Anthony’ego Downsa

Przedstawione rozważania mają sens pod warunkiem przyjęcia do wiadomości, że takie korzystne nierówności dochodowe są możliwe tylko w przypadku ograniczonej redystrybucji ze strony państwa. Inaczej mówiąc, przy zachowaniu średnich wartości zmiennych G do Y na znanej nam już skali lewica – prawica politycznych preferencji. To uprawnia do wyciągnięcia wniosku końcowego, że z punktu widzenia idei państwa dobrobytu nie jest uzasadnione jako optymalne działanie rządu polegające na nieustannych próbach redukcji nierówności dochodowych. Nie istnieje bowiem żaden lewicowo uwarunkowany racjonalnie rozkład (przy pożądanych wysokich wartościach G do Y) politycznych preferencji, którego skutkiem byłaby wyłącznie dominująca awersja do nierówności, a która by z punktu widzenia ekonomicznego uzasadniała rzeczone postępowanie rządu. W uwagach końcowych nie może naturalnie zabraknąć jeszcze jednego stwierdzenia. Tego mianowicie, że wprawdzie Down definiuje w swoim modelu jako cel maksymalizację ilości głosów wyborczych przez każdą partię i pozostawia poza nawiasem swoich rozważań różne wymiary polityki dobrobytu demokratycznego państwa prawa, to niezależnie od tego możemy stwierdzić, że fiksacja polityki wokół redystrybucji dochodowej na rzecz mniej zamożnych wyborców w analizowanym aspekcie nie jest optymalna. Jeśli zatem w partyjnym programie wyborczym za cel zostanie postawiony zamiar wprowadzenia wysokiego stopnia redystrybucji dochodowej, to klęska wyborcza takiej partii jest nieunikniona. Ma to bowiem miejsce ze względu na koncentrację największej ilości wyborców w centrum, dla których nazbyt wysoka redystrybucja oznaczałaby – uwarunkowana awersją do równości – znaczną utratę funkcji użyteczności. Mówiąc wprost: nazbyt wysoko zaplanowana redystrybucja dochodowa (wysoka wartość G do Y) prowadzi do znacznie większej utraty głosów wyborczych w centrum, aniżeli może się przyczynić do pozyskania wyborców na lewej stronie społecznej sceny wyborczej.

The analyses presented are meaningful only if it is accepted that such beneficial income disparities can be achieved exclusively as a result of a limited redistribution conducted by the government. In other words, this is possible only if the values G to Y on the left-right scale of political preferences are relatively mediocre. As result, it can be stated that, from the perspective of the welfare state philosophy, a given government’s continuous attempts at balancing the income disparities are not an optimal mode of operation, and thus cannot be justified. The reason for this is the fact that there is no rational left-wing oriented spread (with the values G to Y being high) of political preferences, which would result in a dominant aversion to disparities, and which would justify such actions by the government from the economic perspective. In addition, the concluding remarks also need to include the statement that, even though Down defines in his model the maximisation of the votes received by each party as a primary goal, while neglecting in his studies the various dimensions of the welfare policy of a democratic state under the rule of law, it can still be stated that the policy of focusing on income redistribution, aimed at aiding the less wealthy voters, is suboptimal from the analysed perspective. Therefore, a political party which includes a high level of income redistribution as a goal in its political manifesto is bound to fail during the elections. The reason for this is the concentration of the highest number of voters in the centre. For such citizens an overly high level of income redistribution would entail, as a result of the aversion to equality, a great decrease in the utility function. To be more direct, an overly high income redistribution (with the G to Y value being high) leads to a loss of votes from the centre that is far greater than the amount of votes gained from the left side of the voting stage.