Potrzeba i tradycja znakowania zabytków : znak Błękitnej Tarczy na warszawskich zabytkach

- Zgodnie z założeniami Konwencji Haskiej z 14 maja 1954 roku, znak Błękitnej Tarczy miał peł-nić funkcję rozpoznawczą – wskazywać obiekty i środki transportu podlegające ochronie w razie konfliktu zbrojnego. Stał się międzynarodowym symbolem, chroniącym zabytkowe budowle przed dewastacją i zapomnieniem, stosowanym znacznie szerzej, niż przewidziano w Konwencji. Wiele światowych organizacji i inicjatyw zajmujących się tematyką dziedzictwa kulturowego przyjęło ten znak jako własne logo. W Polsce Błękitną Tarczę wykorzystuje się do znakowania zabytków w celu zapewnienia im ochrony prawnej oraz rozpoznawalności. Ustawa z 23 lipca 2003 roku wraz z rozporządzeniami Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego określają dokładnie sposoby umieszczania Błękitnej Tarczy na obiektach historycznych. Jednakże wiele znaków umieszczanych jest na budynkach nieprawidłowo: są źle widoczne; psują estetykę elewacji; bywa, iż ich umocowanie niszczy zabytkowe portale.

In accordance with the provisions of the Hague Convention of 14th May 1954, the Blue Shield should function as a distinctive emblem – to facilitate the identification of protected cultural property and means of transport during an armed conflict. It became an international symbol protecting historical buildings from devastation and oblivion, used in broader spectrum than it was initially predicted in the Convention. Many international cultural heritage organisations and initiatives adopt this sign as their logotypes. In Poland the Blue Shield emblem is used to mark the monuments ensuring them legal protection and recognition. The Act of Parliament of 23th July 2003 along with the Minister's of Culture and National Heritage regulations define precisely the ways of placing the Blue Shield on the historical objects. However, many plates are placed improperly: they are weakly visible, spoil the aesthetic value of elevation, sometimes their hold destroy the antique portals.