Marian Minich (1898‒1965)

Marian Minich was born on the 21st December 1898 in Baligród near Lesko, died on the 6th of July 1965 in Łódź. For thirty years, excluding the World War II period, he was a director of the Art Museum in Łódź. In 1929, he graduated from the John Casimir University in Lviv, history of art faculty. He worked there from 1928, first as an assistant of Professor Władysław Kozicki, then of Professor Władysław Podlacha. In 1932, he defended his doctoral thesis on the oeuvre of Andrzej Grabowski (published in 1957). He was granted a university award while still a student for his study The Concept of Art by Wölfflin, whose methodology influenced future exhibition concepts of Marian Minich. From the late 1920s, he was writing as an art critic for Lviv newspapers. In 1935, he assumed the position of the director of the Art Museum in Łódź (at the time: the J. and K. Bartoszewicz Museum of History and Art). Among his major achievements was not only a remarkable expansion of museum collection, but also a transformation of the museum into an institution devoted exclusively to art, with a significant representation of contemporary art. In the uneasy post-war years, he managed to sustain this direction, both before and after the tightening of cultural policies in the socialist realism era. In 1948, together with the first post-war permanent exhibition, the Art Museum in Łódź opened thanks to him the “Neoplastic Room” by Władysław Strzemiński. Marian Minich was also a persistent defender of the avant-garde, and strived to make it an integral part of conceptual programme for any art museum. From the years 1946/1947 to 1951/1952, he taught art history at the University of Łódź. His professional experience as a museum director has been described by him in a book Szalona galeria (published in 1963); his article O nową organizację muzeów sztuki (1966) he devoted to museum issues.

Marian Minich urodził się 21 grudnia 1898 r. w Baligrodzie k. Leska, zmarł 6 lipca 1965 r. w Łodzi. Przez 30 lat, wyłączając czasy II wojny światowej, pełnił funkcję dyrektora Muzeum Sztuki w Łodzi. Studia z historii sztuki ukończył w 1929 r. na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie. Od 1928 r. pracował tam jako asystent, najpierw prof. Władysława Kozickiego, a następnie prof. Władysława Podlachy. W 1932 r. obronił rozprawę doktorską na temat twórczości Andrzeja Grabowskiego (wyd. 1957). Jeszcze na studiach otrzymał nagrodę uniwersytecką za pracę Koncepcja sztuki u Wölfflina, którego metodologia wpłynęła na późniejsze koncepcje wystawiennicze M. Minicha. Od końca lat 20. XX w. pisał do gazet lwowskich jako krytyk artystyczny. W 1935 r. objął stanowisko dyrektora łódzkiego Muzeum Sztuki (wówczas pod nazwą Muzeum Historii i Sztuki im. J. i K. Bartoszewiczów). Do jego zasług należało nie tylko znaczne poszerzenie zbiorów muzeum, ale i przekształcenie placówki w instytucję zajmującą się wyłącznie sztuką, ze znaczącym uwzględnieniem sztuki najnowszej. W trudnych powojennych latach podtrzymywał ten kierunek zarówno przed, jak i po zaostrzeniu się polityki kulturalnej w dobie realizmu socjalistycznego. W 1948 r. wraz z pierwszą powojenną ekspozycją stałą, została dzięki niemu otwarta w Muzeum Sztuki w Łodzi Sala Neoplastyczna autorstwa Władysława Strzemińskiego. Był także wytrwałym obrońcą sztuki awangardowej i dążył do wpisania jej na stałe w koncepcję organizacji muzeów sztuki. Od lat 1946/1947 do 1951/1952 prowadził zajęcia z historii sztuki na Uniwersytecie Łódzkim. Swoje doświadczenie jako dyrektor muzeum opisał w książce Szalona galeria (wyd. 1963), a zagadnieniom muzealniczym poświęcił artykuł O nową organizację muzeów sztuki (wyd. 1966).