Zeroculturality: A New Phenomenon in the Digital Space. Genesis, Characteristics, Consequences

This article explores a recently discovered phenomenon in the digital landscape, labeled as “zeroculturality.” Unveiled through the author’s recent research in the realms of politics, culture, and communication, zeroculturality represents a transformative shift where cultural boundaries are not only spontaneously vanishing but are also intentionally obliterated. Individuals embodying zeroculturality consciously reject conventional cultural norms while preserving specific values, adapting their identity to synchronize with the dynamic demands of time and place. Essentially, these individuals may discard certain cultural behaviors while retaining the fundamental values associated with them. While not yet pervasive, zeroculturality merits significant consideration, particularly for entities striving to effectively communicate, manage relationships, and disseminate information. Traditional approaches in persuasive communication, grounded in demographics, psychosocial factors, or values, may be losing efficacy. The author’s research on zeroculturality aims to have a practical impact by offering insights that can guide effective communication, business strategies, and political decision-making in the digital age. The article provides a nuanced understanding of how individuals embracing zeroculturality navigate cultural boundaries, offering practical solutions for communicators to engage effectively with this audience. In the business sphere, the research seeks to inform marketers on tailoring strategies to the unique purchasing behaviors of those embodying zeroculturality. Additionally, the author hopes policymakers will leverage these insights to make informed decisions on societal values in the face of evolving cultural norms. Ultimately, the research aims to bridge the gap between academic understanding and practical application, empowering professionals across various sectors to navigate the challenges posed by zeroculturality in the digital era.

Badania, które autorka prowadziła przez ostatnie lata w przestrzeni cyfrowej, pozwoliły jej zidentyfikować nowe zjawisko zarysowujące się na pograniczu świata polityki, kultury i komunikacji. „Zerokulturowość” – jak je nazwała – zasadza się na przekonaniu, iż granice między kulturami nie tylko coraz częściej spontanicznie zanikają, ale także są bardzo świadomie usuwane. Jednostka, nieidentyfikująca się z emanacjami kultury, ale nadal czująca przywiązanie do określonych wartości, próbuje kształtować swoją tożsamość w taki sposób, aby odpowiadała wymogom czasu i miejsca. Innymi słowy, osoby zerokulturowe mogą odmawiać przyjęcia określonych sposobów postępowania (nośników kultury), ale wciąż podzielać wybrane idee czy wartości, z którymi związane były te wzorce. Choć zjawisko bez wątpienia nie jest powszechne, zasługuje na poważną analizę, szczególnie przez te podmioty, które pragną skutecznie komunikować się z odbiorcami, zarządzać relacjami oraz informacją. Dotychczasowe czynniki skuteczności dialogu perswazyjnego, zasadzające się na próbach targetowania na podstawie podstawowych kryteriów demograficznych, psychospołecznych czy argumencie wartości, mogą bowiem wykazywać się coraz mniejszą efektywnością. Niniejszy artykuł ma na celu dostarczenie praktycznych wskazówek pozwalających na usprawnienie procesów komunikacyjnych, strategii biznesowych oraz mechanizmów decyzyjnych w erze cyfrowej. Tekst wyjaśnia, w jaki sposób osoby manifestujące zerokulturowość przekraczają tradycyjne granice kulturowe oraz jak zjawisko to może wpływać na różnorodne procesy w przestrzeni publicznej. W obszarze biznesowym wiedza ta może się okazać cenna dla marketerów, pomagając im w adaptacji strategii zakupowych do wyzwań wynikających z zerokulturowości. W sferze politycznej decydenci mogą wykorzystać ją z kolei do podejmowania bardziej świadomych decyzji, szczególnie tych dotyczących systemu wartości w kontekście zmieniających się norm kulturowych.