Tworząc teorię reprezentacji (wyrażania) w latach 70. XVII wieku, Leibniz
chciał pogodzić przeciwstawne poglądy dotyczące wzajemnego stosunku dwóch
elementów, które tworzą zdanie prawdziwe: elementu realności oraz elementu
arbitralnej decyzji osoby mówiącej. Wystąpił zarówno przeciwko poglądom
Hobbesa dotyczącym prawdy arbitralnej, a opartym na założeniu, że każde
zdanie składa się ze znaków słownych, których znaczenie jest ustalone przez
ludzi, jak i przeciwko koncepcji Locke’a o prawdach werbalnych i realnych,
stając w obronie prawdy obiektywnej. W koncepcji prawdy werbalnej mamy
zgodność pojęć-znaczeń, ale nie mamy zgodności z rzeczywistością. W przypadku
prawdy realnej następuje zgodność pojęć z rzeczywistością. Synteza
Leibniza tych dwóch koncepcji polegała na dotarciu do istoty prawdy i dotyczyła
odkrycia mechanizmu powstawania prawdy, który ukazałby rolę elementu
realnego i arbitralnej decyzji. Według filozofa, słowa danego języka wyrażają
jakieś przedmioty realne. Jest wiele języków naturalnych i sztucznych, które
zawierają zbiór znaków reprezentujących poszczególne składniki świata, stąd
wniosek, że słowa różnych języków, oznaczające te same przedmioty realne,
muszą być połączone odpowiedniością jednoznaczną. Arbitralność sprowadza
się do oznaczenia danego składnika rzeczywistości takim lub innym znakiem
słownym. Obiektywność prawdy polega na odpowiedniości, czyli stosunku
między znakami a przedmiotami istniejącymi lub możliwymi.
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies
Informacja
SZANOWNI CZYTELNICY!
UPRZEJMIE INFORMUJEMY, ŻE BIBLIOTEKA FUNKCJONUJE W NASTĘPUJĄCYCH GODZINACH:
Wypożyczalnia i Czytelnia Główna: poniedziałek – piątek od 9.00 do 19.00