Czy koniecznością ochrony konsumenta można uzasadnić każde uregulowanie prawne? Uwagi na tle art. 117 § 2(1) k.c.

Dokonana w 2018 r. nowelizacja Kodeksu cywilnego wprowadziła nowe uregulowanie przedawnienia roszczeń przysługujących przeciwko konsumentom. Jego celem było wzmocnienie sytuacji prawnej dłużnika będącego konsumentem. Zgodnie z nowym art. 117 § 2(1) k. c., po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia takich roszczeń, a upływ terminu sąd uwzględnia z urzędu. Skutek przedawnienia jest więc niezależny od woli dłużnika będącego konsumentem. Autor artykułu wskazuje, że uregulowanie jest wadliwe, a koncepcja ochrony konsumenta została wykorzystana do osiągnięcia celów niezgodnych z założeniami tej ochrony. Zadaniem państwa jest bowiem zapewnienie konsumentowi pomocy w rozpoznaniu i ocenie jego sytuacji prawnej, nie zaś zastępowanie go w tej roli.

The amendment to the Polish Civil Code made in 2018 introduced a new regulation on limitations of claims against consumers. The aim was to strengthen the legal position of the consumer debtor. According to the new Article 117 § 2(1) of the Civil Code, after the expiry of the limitation period, satisfaction of such claims cannot be demanded and the lapse of the period is taken into account by the court ex officio. This effect is therefore independent of the will of the consumer debtor. The author of the article argues that the new regulation is flawed, and that the concept of consumer protection has been used to achieve goals that are incompatible with the objectives of such protection. The role of the state is to assist the consumer in recognising and assessing his legal position, not to replace him in that role.