The transition paradigm versus integration in the context of political transformation of the Balkan countries

Three decades since the end of the Cold War and the fall of communism, some of the Balkan nations are not following yet the lessons for building sustainable peace and functioning democracies according to their aspirations (at least in a declarative way) for association with the liberal democracies of the European Union (EU). Rather, the Balkans’ history is transforming into a story of importing the habits and principles from the communism period in a paradoxical way of establishing the illiberal democracies followed by controversies and defects in the process of state-building. More than a decade, the Balkans, from one side, is transformed into a zone of periphery with a focus of the European determination for the support of the institutional reform through the process of integration, but in parallel, it is being self-formatted into a zone of self-isolation of the Balkan nations. This article will discuss the transition paradigm of the Balkans through functional analysis of aspects related to the rhetoric of Balkan countries in the discourse of the criteria of the European integration project; the dimension of the Balkan ancient myth with the new additional attribute of self-isolation; the insisting of the Balkan political elites for catapulting to the European project; and as well as the dynamics of the transition, internal and European integration of the Albanians and other nations of the Balkan region in the general.

Po trzech dekadach od zakończenia zimnej wojny i upadku komunizmu niektóre kraje bałkańskie nie wyciągnęły jeszcze wniosków z budowania trwałego pokoju i funkcjonowania demokracji zgodnie z ich aspiracjami (przynajmniej deklaratywnych) do stowarzyszania się z liberalnymi demokracjami Unii Europejskiej (UE). Historia Bałkan przekształca się raczej w opowieść o przenoszeniu nawyków i zasad z okresu komunizmu i w paradoksalny sposób ustanowieniu nieliberalnych demokracji, a następnie kontrowersji i defektów w procesie tworzenia państw. Od ponad dziesięciu lat Bałkany, z jednej strony, przekształcają się w strefę peryferyjności, skupiającą się na europejskiej determinacji wspierania reformy instytucjonalnej poprzez proces integracji, z drugiej zaś strony – jednocześnie stają się strefą samoizolacji narodów bałkańskich. Niniejszy artykuł omawia paradygmat transformacji Bałkanów poprzez analizę funkcjonalną aspektów związanych z retoryką krajów bałkańskich w dyskursie kryteriów projektu integracji europejskiej; wymiar starożytnego mitu Bałkańskiego z nowym dodatkowym atrybutem samoizolacji; naleganie bałkańskich elit politycznych na włączanie się do projektu europejskiego; a także dynamikę transformacji, wewnętrznej i europejskiej integracji Albańczyków i innych narodów regionu bałkańskiego. Słowa kluczowe: Europeizacja, Bałkany, przemiany, transformacja ustrojowa, integracja europejska,