While Aristotle provides the crucial testimonies for the paradoxes of motion, topos, and the falling millet seed, surprisingly he shows almost no interest in the paradoxes of plurality. For Plato, by contrast, the plurality paradoxes seem to be the central paradoxes of Zeno and Simplicius is our primary source for those. This paper investigates why the plurality paradoxes are not examined by Aristotle and argues that a close look at the context in which Aristotle discusses Zeno holds the answer to this question.
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies
Informacja
SZANOWNI CZYTELNICY!
UPRZEJMIE INFORMUJEMY, ŻE BIBLIOTEKA FUNKCJONUJE W NASTĘPUJĄCYCH GODZINACH:
Wypożyczalnia i Czytelnia Główna: poniedziałek – piątek od 9.00 do 19.00