Nieletni jako poufne osobowe źródła informacji polskiej Policji. Cz. 2

W 1990 roku, w związku z dokonującymi się w Polsce przemianami ustrojowymi, kwestia korzystania z pomocy poufnych osobowych źródeł informacji (POZI) w zwalczaniu przestępczości budziła wiele kontrowersji. W efekcie w przygotowanym pospiesznie projekcie ustaw policyjnych, które uchwalono 6 kwietnia 1990 r., ograniczono się do przepisów zaledwie sygnalizujących możliwość korzystania przez Policję z tej metody prowadzenia czynności operacyjno-rozpoznawczych. Pomimo kolejnych modyfikacji istniejącego systemu tzw. prawa policyjnego, dokonanych na przestrzeni blisko 30 lat, do korzystania z POZI nadal uprawnia tylko jeden artykuł ustawy o Policji, który stanowi, że: „Policja przy wykonywaniu swych zadań może korzystać z pomocy osób nie będących policjantami”. Lakoniczność tak sformułowanego przepisu jest szczególnie widoczna na tle precyzyjnych i zrozumiałych regulacji prawnych dotyczących tej sfery, obowiązujących w innych państwach, a w szczególności w Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Stanach Zjednoczonych Ameryki. Korzystanie z pomocy nieletnich informatorów nie uregulowano również na poziomie wewnętrznych, niejawnych (lub: tajnych) przepisów policyjnych, co utrudnia policjantom zwalczanie przestępczości nieletnich. Celem badań było ustalenie, czy obowiązujących w Polsce uwarunkowania prawne uniemożliwiają korzystanie z pomocy POZI będących osobami nieletni. Przeprowadzona analiza doprowadziła do wniosku, że brak jest przeszkód natury prawnej, ale korzystanie z nieletnich POZI powinno być uzależnione od spełnienia określonych warunków.