The Liturgical Offering of Boredom

Czy istnieje coś takiego jak nudny rytuał, czy raczej nuda jest afektywnym przeżyciem podmiotu? W artykule autor stawia tezę, że nic – łącznie z posoborowymi obrzędami Kościoła – nie może być z natury nudne. Nuda – lub wyraźniej poddanie się nudzie – jest duchową chorobą późnej nowoczesności. Artykuł wychodzi od analizy zjawiska nudy, ze szczególnym uwzględnieniem nudy w jakiejś cyfrowej ekologii. Następnie zwrócono uwagę na symptomy nudy badane przez teoretyków społecznych i kulturowych w ciągu ostatniej dekady, w tym Zygmunta Baumana, Harmuta Rosę i Byung-Chul Hana. Na koniec poddano analizie Ducha liturgii Romano Guardiniego jako dającej lekarstwo na pewien rodzaj antyświątecznej kultury, która jest źródłem nudy w późnej nowoczesności. Nuda nie jest problemem związanym z obrzędem, ale ze świadomością samego człowieka, który nie nauczył się jeszcze uczestniczyć w autentycznej radości aktu kultu.

Is there such a thing as a boring rite, or is boredom instead an affective experience of a subject? This article argues that nothing—including the post-conciliar rites of the Church—can be intrinsically boredom. Rather, boredom—or more clearly the refusal to undergo boredom—is a spiritual sickness of late modernity. The article begins with an analysis of the phenomenon of boredom with a particular focus on boredom in a digital ecology. The article then turns to the symptoms of boredom as examined by social and cultural theorists over the last decade including Zygmunt Bauman, Harmut Rosa, and Byung-Chul Han. Lastly, the article examines Romano Guardini's The Spirit of the Liturgy as providing a medicine against the kind of anti-festive culture that is the source of boredom in late modernity. Boredom is not a problem with a rite but with the self who has not yet learned to participate in the serious playfulness of the act of worship.