Starch formulations containing elemental sulfur

Potato starch formulations wcre prepared with clemental sulfur. Sulfur was added to starch pastc in form of zole, as the colloidal solid or it was precipitated from ammonium polysulfide inside the paste. The amount of sulfur being suspended, its nature and the properties of formulations obtained depend on the preparation conditions. The formulations are characterized by the elemental analysis, pasting temperature, IR absorption spectra and powder X-ray diffraction.

Otrzymano preparaty skrobiowe zawierające elementarną siarkę. Siarkę dodawano do skrobi bądź pod postacią wodnego zolu bądź jako koloidalną siarkę w postaci stałej. Również wytrącano siarkę w kleiku skrobiowym zmieszanym z wielosiarczkiem amonowym przez zobojętnienie mieszaniny reakcyjnej. Ilość zawieszonej siarki, jej charakter oraz właściwości otrzymanych preparatów zależą od sposobu ich sporządzania. Doświadczenia przeprowadzone z koloidalną siarką dodawaną w formie zolu lub w postaci stałej świadczą, że skrobia wykazuje słabe właściwości adsorpcyjne i kapsułkujące względem koloidalnej siarki. Stąd tylko nieznaczne ilości siarki zostają osadzone w skrobi, a większość siarki wprowadzonej zostaje usunięta z ługami macierzystymi. Skrobia, która była skleikowana w momencie mieszania z siarką powraca po ochłodzeniu do stanu krystalicznego. Niemal całą dodaną siarkę udaje się utrzymać w skrobi, gdy siarkę s trąca się z wielosiarczku amonowego w kleiku skrobiowym Skrobia w takich preparatach pozostaje w formie bezpostaciowej. Badania preparatów przeprowadzone metodami analizy absorpcyjnej w podczerwieni oraz proszkowej analizy rentgenowskiej świadczą, że w tych preparatach, które otrzymano przez mieszanie zolu siarki koloidalnej z kleikiem skrobiowym obserwuje się specyficzne oddziaływania pomiędzy składnikami mieszaniny. Dowodzi tego wygląd widma absorpcyjnego dla próbek I i II (rys. 1, widmo 3 i 4). Najwyraźniej widma te swym wyglądem w zakresach ok. 3500 i 1000-1250 cm⁻¹ odbiegają od widm pozostałych otrzymanych próbek. Specyficzności próbek I i II dowodzą też wynikł badań metodą proszkowej analizy rentgenowskiej, która (tabela) ujawnia w dyfraktogramach obecność takich linii dα, które nie należą ani do czystej siarki ani do czystej skrobi. Linii takich nie obserwuje się w dyfraktogramach pozostałych próbek.