Deszcz przenika wszystko. O pocieszeniu

Wychodząc od wiersza Jaroslava Seiferta podejmujemy próbę namysłu nad smutkiem i możliwością pocieszenia. Przyjmujemy, że smutek jest ważnym wyposażeniem egzystencjalnym człowieka, niezbywalnym i nieuchronnym. Czym w takim razie jest pocieszenie? Szukamy odpowiedzi u Seneki i Cycerona, którzy opracowali swoje taktyki pocieszenia, dochodząc do Franza Kafki i jego krytyki pocieszenia – możliwego, lecz  będącego właściwie imitacją pociechy, bowiem rychło natrafiającego na granicę. Jedną z nich są praktyki życia społecznego w obrębie których możliwe jest pocieszenia będące mobilizacją do ich podtrzymania, lecz niedotykające smutku egzystencjalnego. Drugą jest język i jego również ograniczone możliwości w tym zakresie.

Taking a lead from Jaroslav Seifert’s short poem, we attempt a meditation on sadness and the possibility of consolation. Assuming that sadness is a part of the existential disposition of a human being, we are asking what a sense is. We look for assistance in Seneca and Cicero who formulated their own tactics of consolation. Finally, we offer a reading of Kafka who undertakes a critique of solace possible only within the narrow limits of language and equally narrow practices of social regimes of work and consumption.