Behawior nekrofagicznych chrząszczy z rodzaju grabarz, Nicrophorus spp. (Coleoptera: Silphidae)

Padlina mimo małej dostepności stanowi główną bazę pokarmową dla wielu gatunków owadów. Wszystkie grupy padlinożerców wykształciły szereg mechanizmów redukujących negatywny wpływ konkurentów. Jednak najciekawszym z nich jest opieka nad potomstwem wystepująca u chrząszczy z rodzaju Nicrophorus (grabarz). Nie mniej ciekawe u grabarzy są zachowania poprzedzające opiekę nad potomstwem. Dla zrozumienia roli złożonych taktyk życiowych grabarzy, przedstawione będą one na tle ich cyklu życiowego. Grabarze do detekcji padliny wykorzystują zmysł węchu. Chrząszcze te są w stanie zlokalizować żródło zasobów już po kilku godzinach od ustaniu czynności życiowych zwierzęcia. Umożliwiają im to oragny znajdujące się na ostatnich segmentach czułków. Ponadto grabarze wykorzystują zmysł węchu do komunikacji między osobnikami. Samce emitując feromony aby zwabić samicę. Po znalezieniu padliny oraz partnera do rozrodu, grabarze przystępują do preparacji padliny. Przy pomocy żuwaczek oczyszczają martwe zwierzę z futra lub piór i formują z niego kulę. Jednocześnie padlina jest zakopywany i "zaszczepiana" wydzielinami oralnymi i analnymi. Substancje te konserwują zasoby pokarmowe poprzez dekompozycję procesów rozkładu. Po spreparowaniu padliny samica składa jaja w ziemi. Opieka rodzicielska jest głównym czynnikiem wpyływającym na sukces reprodukcyjny grabarzy. W początkowym okresie przypomina bardziej zachowania obserwowane u ptaków i ssaków. Młode larwy, tuż po wykluciu wyciągaja się w kierunku osobników rodzicielskich, ruchem żuwaczek oraz dotykiem odnoży domagając się pożywienia. Larwy grabarzy w pierwszych stadiach rozwojowych nie są w stanie samodzielnie pobierać pokarmu. Zarówno samiec i samica prowadzą opiekę na potomstwem. Obecność samca, przede wszystkim gwarantuje lepszą ochronę gniazda. Osobniki rodzicielskie zostają wraz z potomstwem do czasu zamiany larw w poczwarki.

Carcasses, despite their low availability, are base resources for many insects. Scavengers developed many mechanisms that reduce negative impact of rivals. But the most spectacular behavior is extensive biparental care occurring in burying beetles (Nicrophorus sp.). For better understanding of the complexity of behavior of all burying beetles their life cycle is presented. Burying beetles have perfectly developed sense of smell; used for searching of carrion. They are remarkably adapt to detect the odor of recently died animals using the organs of smell located on their antennae. Furthermore, sense of the smell is involved in the communication between individuals of the opposite sex. Male emits a pheromone that serves a female. After finding resources and mates, burying beetles, start carcasses preparation. Beetles of Nicrophorus species remove from dead animal's fur or feathers and form balls. Simultaneously, the resource is buried and inoculated with oral and anal secretions that preserve the carrion and modify the course of its decomposition. The female lays eggs in soil. Parental care is a most important factors affecting to reproductive success. At the beginning, parental care takes a form, resembling more behavior found among birds and mammals than insects. Larvae after hatching draw towards the parents demanding food. In early development stages, most burying beetles offspring are unable to feed. Both males and females provide extensive parental care, and the major benefit of male assistance is to help to defend the brood and carcass from competitors. Parents stay in the resources until the offspring transforms into the pupa.