The effect of nitrogen fertilization on radish yielding

In two field experiments carried out in 2006–2008, with two radish cultivars Treto F1 and Wernar F1 the effect of differentiated nitrogen fertilization on yield and biological value of radish grown for autumn harvest was examined. Mineral N content in the soil before seeds sowing was raised up to the level of: 50, 100 and 150 mg N·dm⁻³ by using: ammonium nitrate 34% N – [NH4NO3], calcium nitrate 15.5% N – [Ca(NO3)2·H2O], ammonium sulphate 20.0% N – [(NH4)2SO4], and ENTEC 26% N – [NH4NO3+(NH4)2SO4 + 0.8% DNPP]. The highest marketable yield of radish Treto F1 cv. was achieved in the case of ammonium nitrate use. In the case of Wernar F1 cv. kind of fertilizer didn’t affect the yield. Irrespective of the kind of fertilizer, increment of nitrogen content in the soil from 50 to 100 mg N·dm⁻³ caused the significant enhancement of radish yield. The similar yielding was recorded at nitrogen concentration equal to 150 mg N·dm⁻³ and 100 mg N·dm⁻³. Increasing mineral nitrogen concentration in the soil resulted in increment of nitrates content in radish roots, however their amounts not exceed permissible level. Plants fertilized with ammonium sulphate and ENTEC 26 contained lower amount of nitrates in edible parts in comparison to those supplied with ammonium nitrate and calcium nitrate.

Rzodkiewka jest warzywem o krótkim okresie wegetacji, uprawianym zarówno w polu, jak i pod osłonami. Krótki okres wegetacji i słabo rozwinięty system korzeniowy rzodkiewki sprawia, że wymaga ona dużej ilości łatwo dostępnych składników pokarmowych w glebie i mimo że jest rośliną o małych wymaganiach pokarmowych, jej potrzeby nawozowe są klasyfikowane jako duże. Szczególną uwagę należy zwrócić na nawożenie azotem z powodu jego wpływu na jakość i ilość plonu. W latach 2006–2008 przeprowadzono doświadczenia polowe z dwoma odmianami rzodkiewki – Treto F1 i Wernar F1, uprawianymi na zbiór jesienny. Oceniano wpływ zróżnicowanych dawek azotu zapewniających uzyskanie zasobności gleby przed siewem nasion, na poziomie: 50, 100 i 150 mg N·dm⁻³ oraz 4 nawozy różniące się formą azotu: saletra amonowa 34% N – [NH4NO3], saletra wapniowa 15,5% N – [Ca(NO3)2·H2O], siarczan amonu 20,0% N – [(NH4)2SO4], ENTEC 26% N – [NH4NO3+(NH4)2SO4 + 0,8% DNPP. Najwyższy plon handlowy rzodkiewki odmiany Treto F1 zapewniło użycie saletry amonowej, która w porównaniu z saletrą wapniową, siarczanem amonu i nawozem ENTEC 26 zapewniła uzyskanie najwyższych plonów zgrubień. W przypadku odmiany Wernar F1 wpływ rodzaju nawozu azotowego na plon handlowy był z reguły nieistotny. Niezależnie od rodzaju zastosowanego nawozu azotowego zwiększenie koncentracji tego składnika w glebie z 50 do 100 mg N·dm⁻³ powodowało istotny wzrostu plonu handlowego rzodkiewki. Przy zawartości 150 mg N·dm⁻³ plon ten utrzymywał się na podobnym poziomie jak przy 100 mg N·dm⁻³. Zawartość azotanów w zgrubieniach rzodkiewki wzrastała wraz ze zwiększaniem koncentracji azotu w glebie, ale nie przekraczała dopuszczalnych norm. Rośliny nawożone siarczanem amonu i nawozem ENTEC 26 zawierały istotnie mniejsze ilości azotanów w częściach jadalnych w porównaniu z nawożonymi saletrą amonową i saletrą wapniową.