Thomas Bernhards "Verstörung" - Geometrie und Finsternis

W artykule dokonuje autor analizy twórczości jednego z najwybitniejszych i najbardziej znaczących pisarzy austriackich - Thorrasa Bernharda, a w szczególności jego powieści "Verstorung" (1967), aby następnie zająć się rozważaniami ogarniającymi całość tradycji literatury austriackiej. Analizie zostało również poddane zjawisko buntu, będącego zarazem totalną negacją owej tradycji, który jest jednocześnie jej integralną częścią, wyrasta z niej, gdyż charakterystyczną cechą tej tradycji wydaje się być seria dramatycznych negacji i autonegacji. Pisarz o zadziwiającej sile stylistycznej, rzadko spotykanej we współczesnej literaturze języka niemieckiego, Thomas Bernhard wyraża w swej twórczości rozpacz jednostki samotnej, rozdartej wewnętrznie, wyraża pustkę schizofrenicznego świata wypełnionego samym sobą i szaleństwem - które wydaje się być jedynym wyjściem z sytuacji historycznej pełnej napięć nie do zniesienia. Bernhard potrafi jednocześnie ocenić i opisać kryzys języka, w duchu tradycji austriackiej, z precyzją Kafki. Charakterystyczną cechą tej tradycji jest jej wybitne uwrażliwienie, jej wrażliwość na кгугуs języka, jego konstytucji metafizycznej, na kryzys prawdy wewnętrznej.